معنی رواقی گری چیست؟ این عنوان شامل چه مسائلی می شود؟ آیا رواقی گری برای زندگی بهتر به کمک ما می آید؟ این مکتب بر چه روش هایی استوار است. اگر به دنبال پاسخ این پرسش ها هستید در مقاله رواقی گری با ما همراه باشید.
معنی رواقی گری چیست؟
در رواقی گری اساس همه چیز بر روی طبیعت استوار است. مارکوس اورلیوس بارها و بارها بیان می کند که بهترین نوع زندگی مطابق با طبیعت یا آن گونه که «طبیعت اقتضا کند» است. در این زمینه طبیعت به عنوان یک کل بزرگ تر محسوب می شود. نقش ما در آن به عنوان یک انسان و مطابق با طبیعت ذاتیمان است. رواقیون معتقدند که «فضیلت» بالاترین خیر است.
همچنین از این ایده پیروی می کنند که مطابق با طبیعت است: با «فضیلت» زندگی کردن چیزی است، که ما برای انجامش طراحی شده ایم. با فضیلت زیستن به یودایمونیا خواهیم رسید. (بخش خوشبختی را ملاحظه کنید.) یکی از شرایط بودایمونیا، آپاتیا است. آپاتیا با کلمه انگلیسی بی تفاوتی یکسان نیست. می توان آن را به آرامش یا به طور ساده تر آرامش درونی ترجمه کرد.
جنبه عملی رواقی گری بخش جذاب و سرگرم کننده است. رواقیون مدرن چندین تمرین را برای دستیابی به آرامش درونی انجام می دهند. مانند پریمدیشیا مالروم یا «پیش اندیشی اولیه» که راهی برای آماده کردن خودمان جهت رویارویی با بدبختی ها و به ویژه افراد دشوار است. یکی دیگر از آنها ممنتوموری یا «به یاد مرگ بودن» است. که هنر به خاطر آوردن این موضوع است. که مرگ بخشی اجتناب ناپذیر از زندگی است. تمرین دیگر «از بالا دیدن» نام دارد. که در آن خود را از منظر کیهانی می بینیم.
به این ترتیب متوجه می شویم که در مقایسه با وسعت جهان چقدر کوچک و بی اهمیت هستیم. رواقیون به خوبی می دانند که بی تفاوتی نوعی قدرت محسوب می شود. زندگی کوتاه است. به همین دلیل مهم است که انرژی زندگی خود را به سمت چیزهای ضروری و مهم هدایت کنیم و چیزهای بی اهمیت را کنار بگذاریم.
آموزه های مهم رواقی گری
عشق به سرنوشت
نگرانی بیش از حد در مورد آینده منجر به تجربه بسیار نامطلوبی به نام اضطراب می شود. این اضطراب می تواند به صورت کوتاه مدت و برای اتفاقات روزمره باشد. یا می تواند طولانی مدت و درباره آینده ای باشد، که نامشخص و خارج از کنترل از شماست. رواقیون مدرن یک ترفند ساده اما بسیار مؤثر برای کاهش اضطراب دارند. آمور فاتی. این عبارت لاتین به معنای «عشق به سرنوشت» است. توانایی فوق العاده برای پذیرش هر اتفاقی که وجود دارد.
فیلسوف آلمانی فردریش نیچه اگرچه رواقی گرایی را رد می کرد، اما آمور فاتی را فرمول عظمت و سرافرازی خود توصیف کرده است:
اینکه کسی بخواهد هیچ چیز متفاوت نباشد، نه در آینده، نه در گذشته نه برای همیشه ، نه تنها برای تحمل آنچه ضروری است، حتی کمتر برای پنهان کردن آن. تمام آرمان گرایی دروغی در برابر ضرورت است. به جز دوست داشتن آن.
فیلسوف فردریش نیچه، دی تیرامیهای دیونیسوس
(ویرایش پیوندهای یادگیری، ۱۹۸۴)
تصور کنید، که دو نسخه از خودتان وجود دارد شمای مضطرب و شمای رواقی. حال فرض کنید در شرکتی کار میکنید که اخیرا برنامه سازماندهی مجددی را اعلام کرده است در نتیجه بسیاری از کارمندان آن اخراج خواهند شد. این خبر غم انگیز یک روز پس از مراجعه تان به پزشک منتشر شد. که به شما گفته بود امکان دارد بیماری مزمنی داشته باشید. علاوه بر همه ی این ها رابطه ی زناشویی شما به مویی بستگی دارد. وقتی موانع مهمی در زندگی ما ظاهر می شوند، به احتمال زیاد منجر به تغییرات شدید می شود.
این تغییر برای بخش مضطرب ما بسیار نگران کننده است. وقتی هر اتفاقی می افتد را در آغوش می گیریم، چه اتفاقی می افتد؟ هیچ. و آمور فاتی درست همین کار را می کند.
توهین
از دیگر چیزهایی که رواقی گری به ما می آموزد این است که چگونه به یک وضعیت ذهنی آرام برسیم و از چیزهایی که به ما مربوط نیست متأثر نشویم. یکی از این موارد توهین است.
توهین توسط دیگران اغلب منجر به صدمه، عصبانیت و حتی رنجش ما می شود. من در اولین کتابم تحت عنوان «غیر قابل تعرض» (هنر شکوفا شدن در جهانی پرالتهاب) به طور مفصل درباره رابطه ی پویای توهین و توهین کننده و چگونگی تقویت ذهن در برابر توهین نوشته ام.
یکی از اصول اساسی این است که به خود یادآوری کنیم آنچه مردم به ما می گویند خارج از کنترل ماست. با این وجود، به نظر می رسد که اکثر مردم هنگام توهین شدن، تحریک می شوند. در عصر ارتباطات سریع به نظر می رسد مهم نیست که چه بگوییم، هر چه بگوییم، همیشه کسی هست که آزرده خاطر شود.
برخی از مردم به طور عامدانه به دنبال تجربه توهین هستند. تا عصبانیتشان را از بین برده و کنترل نمایند. به نظرم اکثر رواقیون هم نظر هستند. که تحریک شدن عمدتا اتلاف وقت است. البته موقعیت هایی وجود دارد، که در آن دفاع شخصی ضروری است. اما چیزهای جزئی مانند توهین کلامی، ارزش وقت و انرژی را ندارد.
روش هایی برای خوشبختی از دیدگاه رواقی گری
۱- درگاه قضاوت درست
رواقیون معتقد بودند که رویدادها ذاتا خوب یا بد نیستند. بلکه ذهن آنها را چنین می سازد. چرا این موضوع مهم است؟ همان طور که گفته شد اکثر چیزهایی که در زندگیمان رخ می دهد، خارج از کنترل هستند و چیزهای بسیار کمی وجود دارند که تحت کنترل ما قرار دارند. از جمله چیزهایی که تحت کنترل اند نظر یا به عبارتی توانایی ما در قضاوت کردن است.
یک فرد یونانی یا رومی باستان به طور منظم برای حمام کردن به حمام های عمومی می رفت. در آنجا دزدی، آب پاشی و استفاده از الفاظ نادرست عادی بود. این ها ممکن است تجربیات نامطلوبی به نظر برسند. اما طبق تفکر رواقی تأثیر این تفکرات به روی ما به نحوه قضاوتمان درباره آن ها بستگی دارد.
۲-درگاه فضیلت
همان طور که قبلا گفته شد، از دیدگاه رواقیون خوشبختی برابر است با زندگی مطابق با طبیعت. که آن نیز به نوبه خود به معنای با فضیلت زندگی کردن است. سنکا در پنجاهمین نامه خود به لوسیلیوس مینویسد: «فضیلت مطابق با طبیعت است و این نوع زندگی در مقابل با رذیلت زیستن قرار می گیرد.»
عبارت های فضیلت و رذیلت ممکن است که مبهم به نظر برسند. اما در نظام اخلاقی رواقیون با فضیلت زیستن، توضیح داده شده است. اول از همه آنها بین فضیلت و رذیلت تفاوت قائل می شدند. فضیلت ها به معنای خوبی بوده و مطابق با طبیعت است و رذیلت ها یعنی بدی ها و در مقابل طبیعت قرار می گیرند.
فضیلت را می توان به خرد، عدالت، شجاعت و اعتدال که فضایل اصلی هستند تقسیم نمود. رذیلت را می توان به حماقت، بی عدالتی، بزدلی و بی تعادلی تقسیم کرد. از این رو راه حل یک زندگی سعادتمندانه با فضیلت زیستن و دوری کردن از رذیلت هاست. ساده به نظر می رسد، درست است؟
۳-درگاه انتظارات کم
ماهیت توقعات بالا این است که ما در مورد چیزهایی که کنترلی نداریم، انتظار نتیجه مطلوب داریم. اتخاذ چنین موضعی نسبت به چیزهای بیرونی در نهایت منجر به ناامیدی خواهد شد. زیرا اغلب اوقات آن طور که مـا تـصـور مـی کـردیم، عمـل نمی کنند. برای مثال ممکن است از پدرتان انتظار داشته باشید که به شیوه ای خاص عمل کند.
مانند یک پدر خوب که در صورت نیاز کنارتان است. به تصمیمات شما احترام می گذارد. به شما محبت نشان می دهد. اما در واقع او به هیچ وجه این طور نیست. اصلا به تصمیمات شما احترام نمیگذارد و سرد و بدون محبت رفتار می کند. اپیکتتوس استدلال می کند: این طبیعت پدرمان نیست که به ما آسیب می رساند، بلکه انتظاراتی که از پدران خود داریم باعث رنج و عذاب ما می شود.
رواقی گری درباره ی آنچه دیگران فکر میکنند چه می گوید؟
همیشه در عجبم که همه ی ما خود را بیش از دیگران دوست داریم، اما به نظر سایرین بیشتر از نظر خود اهمیت میدهیم.
مارکوس اورلیوس، تأملات . ۱۲,۴
حق با مارکوس اورلیوس بود. ما به نظرات دیگران بیشتر از نظر خودمان اهمیت می دهیم. مردم انرژی زیادی را درباره اینکه دیگران در موردشان چه فکری دارند صرف می کنند. این یک اتلاف وقت بزرگ است. به ویژه در عصر فردگرایی که در آن به سر می بریم. شکی نیست که گرفتار شدن در این نگرانی جمعی مداوم، درباره نظرات مردم بسیار آسان است. حتی اگر ندانیم آن ها چه نظری دارند.
امـا چـرا مـا چنین رفتاری از خود بروز می دهیم؟ تمایل ما به دوست داشته شدن، احتمالا ناشی از ترس عمیقا ریشه دارمان از رها شدن است. در گذشته به ویژه در دوران زندگی قبیله ای به حال خود رها شدن، به راحتی می توانست به معنای مرگ باشد. بنابراین دوست داشته شدن برای بقا ضروری بود.
ما می توانیم این موضوع را در حیوانات نیز ببینیم. به عنوان مثال سگ ها به طور طبیعی موجودات گله ای هستند. از اینکه تنها بمانند می ترسند. بنابراین وقتی که صاحبشان از خانه خارج می شود، گریه و زاری می کنند. اما وقتی به طور منطقی به این موضوع نگاه می کنیم، نیاز به مشارکت یک موضوع ساختاری است.
از نظر علمی ثابت شده است که، نوزادان برای زنده ماندن و رشد به مراقبت بزرگسالان نیاز دارند. احتمالا افراد بیمار و سالخورده نیز برای زندگی به کمک همنوعان خود نیازمند هستند. اما در دنیای مدرن کنونی وقتی دیگران ما را دوست ندارند یا تایید نمی کنند، بیشترمان در خطر نیستیم. مگر اینکه با فرد اشتباهی درگیر شویم یا قانون را زیر پا بگذاریم.
قطعا اینکه اطرافیانمان ما را دوست داشته باشند، مهمتر از این است که تعداد زیادی لایک و بازدید در یوتیوب دریافت کنیم. ما مطمئنا برای شادی، به این همه تایید نیاز نداریم، چه رسد به زنده ماندن.
