بعد از امید

عقربه های ساعت 9شب را نشان می دادند که استاد ضجه زنان وارد خانه شد لباسش را از تنش درآورد وبا عصبانیت آن را بر روی چوب لباسی ایستاده  اتاقش پرتاب کرد ودر حالی که صورتش را در دست هایش می فشرد بر لبه تختخواب نشست گریه امانش را بریده بود وتب سختی همه وجودش را فرا گرفته بود تنش داغ وعطشناک بود و لبانش در انتظار لیوانی آب سرد بی قراری و ثانیه شماری می کرد او با خودش کلنجار رفت که به سمت آشپزخانه  برود ولیوانی آب بنوشد اما پاهایش  قفل کرده بود و هیچ رمقی نداشت گرمی دستانش که صورتش را میفشرد سوزش چشمان و لب هایش را بیش تر می کرد پس به نا چار دست هایش  را از روی صورتش برداشت  و چشمهایش را به بالش و پتوی روی تخت خیره کرد ، لحظاتی به گل های نقش بسته روی پتو زل زد وبعد دیوانه وار فریاد زد:«من دیگر از خواب بیزارم»