بیست و هفت روز و یک لبخند

کسی نمی‌‌توانسته از کار جوانی سر در آورد که سرش همیشه توی کار خودش بوده؛ پسری که سالیان سال، بسیجی بودنش را، آن هم بسیجی فعال بودنش را، حتی دوست و فامیل متوجه نشده بوده؛ پسری که خیلی از دوستانش،‌بعد از شهادتش، متوجه سوریه رفتنش شده‌اند. این پسر اهل تظاهر و سوءاستفاده نبوده. متواضع بوده و می‌گفته؛ من برای دل خودم و اعتقادِ خودم به بسیج رفته‌ام، و حالا هم برای وظیفه‌ای که روی شانه‌ام سنگینی می‌کند، راهیِ سوریه می‌شوم …

***

پیاده می شوم. به زانویم دستی می کشم. راه که می روم ، انگار یک واگن توی کاسه ی زانویم جا مانده و ترق تروق صدا می دهد . از سوپری سر کوچه نشانی خانه را می پرسم. باید چند متری برم پایین تر. قلبم توی حلقم است. جوان از دست دادن ، خودش سخت است ، و این که هربار جلوی کسی بشینی و این از دست دادن را بارها و بارها بازگو کنی سخت تر.

صدای داد و بیداد بچه هایی که در پارک کوچکی بازی می کنند ، فضای کوچه را پر کرده . زنگ طبقه ی دوم را می زنم . صدایی از در بازکن جواب می دهد، و من خودم را معرفی می کنم…

***

کسی که خانه اش کوچک و اتاق کار هم نداشته باشد ، باید دست کم خلاقیت داشته باشد. برای نوشتن درباره ی بابک می خواهیم یک جای مخصوص داشته باشم . جایی که تا سال ها بعد هم که می بینمش یادم بیاید چه ساعت ها و برای تایپ کردن چه حرف هایی آنجا نشسته ام

کتاب بیست و هفت روز و یک لبخند را به همراه تخفیف ویژه ی آن خریداری کنید.