سوپر مارکت

پس گرفتن جان یک انسان ،چنین حسی دارد.وقتی که مجبوری برای بقای خودت دیگری را بکشی.به نهر خونی که جلوی پاهایم به راه افتاده بود نگاه کردم ،با دیدن تصویر منعکس شده ام در خون جاری روی زمین ،چشم هایم قفل شدند .لامپ های مهتابی بالای سرم پت پت میکردند.چطور به این جا رسیده بودم؟من  فقط مردی بودم که در یک خواربار فروشی کار می کرد فکر می کنم درآن لحظه ،آن قتل عمد بود. او هنوز  با نا امیدی نفس نفس میزد و دنبال هوا می گشت .وآخرین نفس هایش را حریصانه به درون فرو می داد. اما بی شک او داشت به طرز فجیعی جان می داد و هر لحظه ی آن را تجربه میکرد.صبح ها،وقتی برای رفتن به سر کار از آپارتمانم بیرون می آمدم،گاهی اوقات در آسانسور را برای خانم هافل باز میداشتم. او زن هفتاد وچند ساله مهربانی بود .فرض کنید ،آسانسور از حرکت می ایستد و بازی بیمار گونه ای به جریان می افتد که درآن ،تنها یکی از ما می توانست آن کابین را زنده ترک کند. آیا او حاضر بود مرا بکشد تا زنده بماند؟آیا این جسارت را داشت که ماشه را بچکاند و سر ساعت برای صرف چاشت،دوستش دولورس را ملاقات کند؟پسر،من مدام به این چرندیات فکر می کنم،بیش از اندازه به این مزخرفات می اندیشم.می دانید ،قسمت خنده دار ماجرا این است که همیشه خودم را یک آدم خوب فرض میکنم.با کسی که حاضر است دست به هر کاری بزند تا از این رویا رویی اجتناب کند…