کتاب آن چشمه ی خنک پای کوه با تخفیف

می دوید ، با تمام توان می دوید ، زیر باران تند و سیاهی که می بارید. در غروب خلوت آن سربالایی تند… نفس زنان و بی پناه می دوید. کفشهایش پرآب بود و چادرش خیس و گلی و سنگین به دست و پایش می پیچید و دویدن سخت و سخت تر می شد.

گوشهایش نبض داشت ، گلویش نبض داشت ، صورتش نبض داشت . داشت از شدت دویدن نفس کم می آورد . دست خفه می شد. چادر و روسریش به سرش چسبیده بود اما فرصت نداشت . فقط باید می دوید و دور می شد. حتی از شدت وحشت گریه هم نمی کرد. باران از تمام سر و رویش می ریخت . جاده تمام نمیشد. زمین می خورد و برمی خواست و می دوید و باز سر می خورد و زمین می خورد…