درباره ی کتاب اسرار التوحید فی مقامات الشیخ ابی سعید:
اسرارالتوحید فی مقامات شیخ ابیسعید ابیالخیر، کتابی است با موضوع تصوف که ۱۳۰ سال پس از مرگ ابوسعید ابیالخیر، توسط یکی از نوادگان او بهنام محمد بن منور در خراسان نگاشته شد. تألیف کتاب پس از حملهٔ غزان به میهنه انجام گرفتهاست و تاریخ آن را در حدود سال ۵۷۰ هجری قمری دانستهاند.محمد بن منور کتاب خود را به سه باب تقسیم کردهاست. باب اول در ابتدای حالت شیخ، باب دوم که به بیان حالات شیخ ابوسعید در سالهای میانی زندگی او اختصاص دارد، بسیاری از گفتهها و اشعاری را که بر زبان وی رفته، گردآوری و نقل کردهاست، و باب سوم انتهای حالت شیخ است. این کتاب انشایی روان و منسجم دارد و در دورهٔ اوج نثر مصنوع شکل گرفته؛ ولی تنها در مقدمه مصنوع است،و به غیر آن در ردیف نثر مُرسَل قرار دارد.
این کتاب، در میان آثار منثور ادبیات فارسی، به لحاظ هنرى و ادبى، از جمله شاهکارهاست؛ بهگونهاى که مىتوان آن را در کنار «تاریخ بیهقى» و «تذکره الاولیاء» قرار داد. به نظر استاد کدکنى اگر به فرهنگى که از لغات و ترکیبات این کتاب فراهم آمده است، توجه کنیم، تنوع واژگان زبان مؤلف را با در نظر گرفتن حجم کتاب، در وسیعترین حد ممکن مىبینیم و این خود، گواهى است بر میزان بلاغت و هنر انتخاب و احضار کلمات که یکى از مهمترین معیارها در آفرینش ادبى به شمار مىرود.
گذشته از چیرگى او در گزینش واژهها و احاطه وى بر موارد خاص، استفاده از ساختارهاى نحوى، میزان خلاقیت وى در حوزه تصاویر، درخور کمال توجه است؛ بىآنکه مانند اغلب معاصران خویش، گرفتار استفاده از استعارههاى زبان شعر شود و یا به افراط در آوردن مجاز و استعاره بپردازد.
در ادبیات فارسی، کتب قصص و حکایات بسیارى وجود دارد، اما در کمتر کتابى مانند«اسرار التوحید» به فن داستانپردازى به معنى دقیق کلمه، توجه شده است. در این کتاب، بسیارى از داستانها، داراى نوعى پىرنگ داستانى است و مؤلف در توصیف فضاى داستان و حالات قهرمانان و انتخاب لحن مناسب در گفتوگوهاى ایشان، اعجاز مىکند.
یکى دیگر از مظاهر هنر نویسندگى مؤلف، قدرتى است که در ترجمه عبارات عربى از خود نشان داده است که در عین برخوردارى از دقت، در کمال زیبایى است. یکى از باارزشترین جنبههاى ادبى کتاب، نقل نمونههایى از شعر فارسی دوران نخستین و آغاز شعر درى است که در نزد مورخان ادبیات و بهویژه مورخان شعر عرفانى، مهمترین سند تاریخى به شمار مىرود.
بخشی از کتاب اسرار التوحید فی مقامات الشیخ ابی سعید:
خانقاه محل زندگی و اجتماع صوفیان است. پیدایش و گسترش مفهوم خانقاه ، در قلمرو کشور های اسلامی امری است که تاریخ معینی برای آن نمی توان یافت . زیرا خانقاه ، به معنی محلی برای آسودن و اعتکاف ، همیشه وجود داشته و عمل گوشه گرفتن از خلق و اعتکاف ، نیز از تاریخ معینی آغاز نمی شود. از اعتکاف در مساجد که در کتب فقهی بابی ویژه ی خویش دارد تا انزوا گرفتن در اماکن دور افتاده کوه ها و شگفت ها همه مصادیق چنین چیزی به حساب می آمده است. اینکه بعضی از قدما و متاخران اساس خانقاه را تقلیدی از دیر های مسیحی و مکان های عبادت راهبان فرض کرده اند احتمالی بیش نیست حتی می توان گفت نوعی افسانه است ، قدر مسلم این است که در قرن چهارم اماکنی برای تجمع صوفیان ، در بسیاری از شهر ها و روستاها وجود داشته …
کتاب اسرار التوحید فی مقامات الشیخ ابی سعید را به همراه تخفیف ویژه ی آن خریداری کنید.