بزرگترین هنرمندان ایتالیایی

در این مقاله قصد داریم شما را با سه تن از بزرگترین هنرمندان ایتالیایی آشنا کنیم.

سه تن از بزرگترین هنرمندان ایتالیایی

نام های آن ها رافائل، داوینچی وجووانی بلینی است.

هنرمندان ذکر شده از بزرگترین هنرمندان ایتالیایی هستند که در تاریخ نقش بزرگی داشته اند. آثار آن ها هنوز در موزه ها مورد استقبال فراوان قرار می گیرد. همچنین هنرمندان بزرگ دیگری از آن ها الهام گرفته و این سه تن الهام بخش آن ها شده اند.

منبع این مقاله کتاب دایره المعارف هنرمندان تاریخ ساز می باشد. خرید کتاب…

بزرگترین هنرمندان ایتالیایی چه خصوصیات کلی داشتند؟

اکثر مکاتب هنری ایتالیایی هستند شامل: رنسانس، فوتوریسم، ماکیایولی، مکتب فلورانس و مکتب ونیز. همچنین بزرگترین هنرمندان ایتالیایی جز تاثیر گذارترین هنرمندان در روند تاریخ هنر بودند.

خصوصیت بارز بین اکثر شخصیت های هنری ایتالیا و بزرگترین هنرمندان ایتالیا توانایی قوی الهام گیری ذهنی، پشت کار، ظرافت، طبع ریز بین و… است. ایتالیا در میان دیگر کشورهای جهان هنرمندان بزرگ بسیاری داشته است. به طوری که می توان آن را مهد هنر نیز نامگذاری کرد.

معرفی سه تن از بزرگترین هنرمندان ایتالیایی

جووانی بلینی از بزرگترین هنرمندان ایتالیایی

او در طول دوران کاری طولانی خود، هنر نقاشی ونیز را متحول کرد و به آن اعتبار و هویت جدیدی بخشید. او پیشگام تکنیک های جدیدی در نقاشی رنگ روغنی بود و در تربیت بسیاری از هنرمندان نسل بعد به ویژه تیسین نقش داشت. او یکی از تاثیر گذار ترین و بزرگترین هنرمندان ایتالیایی است.

آن زمان که بلینی تازه کار خود را آغاز کرده بود و نیز نمی‌توانست در زمینه ی نقاشی با غول هنری آن زمان یعنی فلورانس رقابت کند؛ اما در زمان مرگش هنر و نیز داعیه دار یک اعتبار جهانی در عرصه ی هنر بود. این دگرگونی بنیادین تا حد زیادی بر پایه ی آثار و الگوهای بلینی رخ داد. او هم باعث اعتلای نقاشی ونیزی شد و هم شخصیت متمایزی به آن بخشید وی در تقابل با تاکیدی که بر اهمیت خط در هنر فلورانس وجود داشت بر اهمیت رنگ و فضا تاکید کرد.

مورخ هنر کنت کلارک جایگاه جووانی بلینی در تاریخ هنر ونیز را این گونه خلاصه می کند: «هیچ مکتب نقاشی دیگری تا این حد آفریده ی تنها یک فرد نبوده است.» به علاوه، بلینی در طول دوران کاری طولانی خود که بیش از ۶۰ سال طول کشید، بر نسل بعدی نقاشان ونیزی که کارگاه او محل اصلی آموزششان بود، تاثیر بسزایی گذاشت.

از آثار بلینی

مطالعه ی بافت

بلینی اقدام به ترکیب دو رنگماده ی تمپرا و رنگ روغنی کرد. اغلب نقاشی را با تمپرا آغاز می‌کرد و با رنگ روغنی به پایان می‌رساند. با این حال در سال‌های پایانی عمر تنها با رنگ روغنی کار می‌کرد زیرا به او امکان می‌داد تا سایه روشن‌های متنوع لطیفی در نقاشی هایش ایجاد کند.

در روندی مشابه نقاشی‌های اولیه ی او اغلب روی تخته های چوبی بودند. ولی در سال‌های پایانی گاهی از بوم استفاده می‌کرد. در نتیجه، این تحول و گذار را در آثار بلینی میتوان مشاهده کرد از دورانی که نقاشی تمپرا روی تخته تکنیک متعارف نقاشی‌های قابل حمل بود، به دورانی که نقاشی رنگ روغنی روی بوم دنیای هنر را تسخیر کرد.

بلینی از نخستین هنرمندانی بود که قابلیت‌های رنگ روغنی در ایجاد بافت را به ویژه در چهره نگاره ی دوج لئوناردو لوردان مورد بررسی قرار داد. در این اثر هنرمند برای نشان دادن بخش‌های طلایی جاذب نور در لباس مجلل مدلش، رنگماده را با میزان اندکی از زبری روی بوم گذاشته است.

نقاشی داوینچی

لئوناردو داوینچی یکی از بزرگترین هنرمندان ایتالیایی

لئوناردو داوینچی یک علامه ی باهوش و نابغه ی دوران خود بود که در هر دو زمینه ی هنر و علم استعداد ذاتی داشت. زیبایی و شکوه معدود نقاشی های تکمیل شده ی او باعث حیرت زدگی معاصرانش شد و هنر را وارد مرحله ی جدیدی کرد.

لئونارد و در روستای وینچی و یا در نزدیکی آن در حدود ۴۰ کیلومتری فلورانس به دنیا آمد. او فرزند پدری سردفتردار – که کار حقوقی انجام می داد- و مادری دهقان زاده بود. درباره ی نخستین سال‌های زندگی او پیش از هنرآموزی اش نزد آندرئا دل وروکیو در فلورانس اطلاعات اندکی در دست است.

وی در ۲۰ سالگی به عنوان یک استاد واجد شرایط به عضویت انجمن نقاشان محلی درآمد اما چهار سال دیگر هم در کارگاه وروکیو ماند و کار هنری مستقل خود را از سال ۱۴۷۶ آغاز کرد. او یکی از برجسته ترین، مهم ترین و صاحب سبک ترین و بزرگترین هنرمندان ایتالیایی بود.

شاهکارهای نخستین

فعالیت‌های لئوناردو در طول دهه ی ۱۴۷۰ و بسیاری از دوران‌های دیگر زندگی اش را نمی‌توان با قطعیت تاریخ گذاری کرد. نخستین نقاشی او با نام «بشارت»  احتمالا با همکاری وروکیو کشیده شد. همچنین به هنگام آفرینش پرده ای از وروکیو با نام «غسل تعمید مسیح» (۱۴۷۵-۱۴۷۲) هر یک از این دو هنرمند فرشته‌ای کشیدند که پیکر تحسین برانگیزی که لئوناردو نقاشی کرد بسیار درخشان تر از کار استادش بود.

تنها یکی از آثار با نام «جینورا د بنچی» از این دوران را لئوناردو به تنهایی کشید و تکمیل کرد. این اثر تقریبا در همان وضعیتی که او رهایش کرده، باقی است. نخستین شاهکار باقیمانده و شاخص وی به نام ستایش مغان به سال‌های ۱۴۸۱ تا ۱۴۸۲ بازمیگردد. این نقاشی «مادر و کودک» را در مرکز آرام تصویر میان جمعیتی به شدت آشفته نشان می‌دهد.

پیکره های گروه بندی شده

لئوناردو در حدود سال‌های ۱۵۰۰ تا ۱۵۰۱ یک طرح برابر مقیاس عظیم و بسیار زیبا از «مریم باکره و کودک» به همراه حنای قدیس و یوحنای تعمید دهنده تهیه کرد. این اثر نشان دهنده ی علاقه ی فزاینده ی او به پیکره های گروه بندی شده و سترگ دارای لبخند رازآمیزی بر چهره است. که رفته رفته به ویژگی بارز آثار لئوناردو تبدیل شد. بنابر گفته ها این طرح برابر مقیاس- یا نمونه ی مشابه دیگری از لئوناردو- به مدت دو روز در فلورانس به نمایش گذاشته شد و آن زمان جمعیت شگفت زده ی عظیمی برای دیدن آن صف کشیدند.

لئونارد و آشکارا شیفته ی ظرفیت های موجود در موضوع «مریم و کودک» و «پیکره های گروه بندی شده» بود که یک بار دیگر و به شکل مشابهی در نقاشی مریم باکره و کودک به همراه حنای قدیس ظاهر شد که چند سال بعد آن را در میلان تکمیل کرد.

در این اثر، یک بره جایگزین یوحنای تعمید دهنده شده و عیسی برای در آغوش گرفتن آن، خود را به جلو خم کرده است.

رافائل

رافائل از بزرگترین هنرمندان ایتالیایی

رافائل یکی از بزرگترین هنرمندان ایتالیایی در عصر هنر رنسانس است. او در طول زندگی کوتاه خود ذستاوردهای عظیمی داشت و قرن ها بعد نیز الهام بخش بسیاری از هنرمندان دیگر بود.

رشد در محیط فرهیخته

رافائلو سانتسیو که در میان انگلیسی زبانان به رافائل معروف است. در بهار سال ۱۴۸۳ در شهر مرتفع اوربینو در ناحیه ی اومبریای ایتالیا به دنیا آمد. اوربینو در بخش اعظم تاریخ خود تنها اهمیت منطقه ای داشت اما در زمان تولد رافائل در یک دوران طلایی کوتاه به سر میبرد و یکی از برجسته ترین مراکز فرهنگی رنسانس به شمار می آمد.

پدر رافائل جووانی سانتی، یک نقاش بود و در دربار دوک اوربینو خدمت می‌کرد. او هنرمند ناشناخته اما باهوش و فرهیخته ای بود. بی‌شک رافائل از طریق وی خیلی زود با زندگی درباری آشنا شد و این زمینه ی خوبی برای آینده ی حرفه ای او در میان حامیان اهل فرهنگ فراهم آورد. احتمالا این جووانی بود که مقدمات هنر را به پسرش آموزش داد. اما در سال ۱۴۹۴ زمانی که پسرش تنها ۱۱ سال داشت درگذشت.

نخستین نقاشی‌های رافائل پس از مرگ پدرش بیشتر تحت تاثیر سبک دل انگیز خوش ساخت و پرداخت شده ی پیترو پروجینوه قرار داشت که در زمان خودش از بزرگترین هنرمندان ایتالیایی محسوب می‌شد.